(Bron: Arjan Bakx – Zundert Breed / Foto: Charles van Campenhout)
Ik heb een maandelijkse blog op Zundert Breed, eigenlijk over oud Zundert, maar niet altijd inspiratie om iets te schrijven.
Soms komt er dan ook een ander onderwerp over iets dat mij raakt. Ik ben midden vijftig, ruim over de helft laat ik maar zeggen. Bijna 2 jaar geleden ben ik voor de eerste keer opa geworden, anderhalve maand geleden voor de tweede keer.
Ik ben OPA! Opa van een jongen en een meisje, Mike en Bo, geweldig! Je weet pas wat dit betekend wanneer je het meemaakt.
Meestal zien we elkaar in ieder geval op zaterdagochtend bij een kopje koffie, de eerste stapje , de eerste woordjes, de eerste keer dat je wordt aangesproken met het woord opa, onbeschrijfelijk.
Mijn vriendin werkt in de zorg, in Zundert, bij demente bejaarden.
Mijn vader werd al op jonge leeftijd dement en is uiteindelijk aan de gevolgen daaraan gestorven. Mijn vriendin werkt op een gesloten afdeling, nadat mensen eerst jaren verbloemd hebben dat het minder gaat bereiken mensen het punt dat het zo niet meer verder kan en worden mensen opgenomen op een gesloten afdeling.
Tja, waarschijnlijk gebeurd het bij u thuis ook, waar praat u met uw partner wel eens over, over werk, zo gaat het ook bij ons. Geloof me dit werk hakt erin, wanneer mijn vriendin de deur uit loopt is haar werk niet “weg”’
Al jaren komen er namen van mensen langs die ik goed kende. Kende ja, mensen met dementie, mensen die langzaam hun autonomie en identiteit verliezen. Een vreselijk proces, niet alleen voor de naasten maar vooral voor de betrokkenen zelf, op die momenten dat zich bewust zijn van hun situatie is er vaak verdriet, boosheid en hulpeloosheid…
Voor de naasten zijn er voortdurend gevoelens van verlies en verdriet, maar ook frustratie… de eerste keer dat bijvoorbeeld een ouder zijn woorden niet meer kan vinden, niet meer weet wie jij bent, de eerste keer dat een dierbare niet meer reageert of onterecht heel boos is op jou, bijvoorbeeld omdat ze niet “mee naar huis mogen”.
Tja we worden hulpeloos geboren, en de meesten van ons verwisselen ook weer hulpeloos het heden in het eeuwige. Deze laatste fase is velen moeilijk en onbegrepen, de wereld om deze mensen heen wordt letterlijk veel kleiner. Wij maken ons druk om Corona, om een lock-down, om een mondkapje… peanuts bij wat deze mensen doormaken, alleen hebben zij echt geen keuze. Het gebeurd hen. De meeste bewoners krijgen bezoek van naasten en familie, voor de betrokkenen niet altijd gemakkelijk, vaak zijn hun naasten op hun boos of willen mee….
Naast de medewerkers zijn er vrijwilligers, gastvrouwen en gastheren die er voorde bewoners zijn.
Mensen, bewoners, in de Winter van hun leven, het beste medicijn, niet genezend maar heel positief om de dag door te komen is bezoek!
Ook ik ga soms (te weinig) op bezoek, samen met mijn hond, vaak bij onbekende mensen… ze kennen me niet, mijn hond tegen hun aan, hun hand door zijn haren, blij en tevreden.
Wanneer de dochter van mijn vriendin, 9 jaar oud, de afdeling op loopt gaan alle mondhoeken omhoog.
Een klein gebaar, grote betekenis.
Geen verwachtingen, een gesprek over vroeger (daar weten ze nog alles van), niet alles klopt maar dat is niet belangrijk… tja de accommodatie is goed, de verzorging is goed… maar voor het welzijn van de bewoners….
Wanneer gaat u een keer op bezoek?
