(Bron: Internetbode – Foto: Marlies Smits)
Op de foto: Jan van Steenoven steekt een kaars op in de Mariakapel.
Door: Marloes Smits
Jan van Steenoven viert 30 november zijn 12,5 jarig jubileum als diaken. Hij is in 2009 begonnen bij de Sint Franciscusparochie en in 2014 nam hij daar de Christus Koningparochie bij. “Als mijn gezondheid het toelaat, wil ik de komende jaren blijven doen wat ik nu doe.”
Jan heeft altijd een sterk gevoel met de kerk gehad, maar hij had niks met het celibatair leven. Op 43-jarige leeftijd gaat hij vrijwilligerswerk doen in de Sint Bavokerk in Rijsbergen. “Daardoor kwam steeds meer de roeping naar boven om in de kerk te werken. Op 46-jarige leeftijd ben ik theologie gaan studeren in Tilburg,” vertelt Jan. “Ik deed toen deeltijd en was de oudste van de groep. Ik was er altijd heel trots op dat ik alle tentamens in één keer had gehaald, want het was een moeilijke studie,” lacht hij.
Na het afstuderen werkte Jan als geestelijk verzorger in drie verzorgingshuizen in Oosterhout. De continue aanraking met de dood, maakte hem zwaarmoedig en Jan vroeg aan monsieur Muskus, toenmalige bisschop van Breda, of hij plek had in zijn parochie. “Hij vroeg of ik diaken wilde worden, dat leek me wel wat.” Diaken is de hoogste kerkelijke ambt voor getrouwde mannen. Er volgt een drie-jaar durende studie in Hoeven naast zijn werk. Op 30 mei, 2009, wordt hij tot diaken geweid in de Sint Bavokerk in Rijsbergen. Vanaf 1 juni datzelfde jaar is Jan ook diaken in de parochie van Rucphen. In de loop van de jaren zijn daar alle Zundertse dorpen bijgekomen. Met in 2020 de Christus Koningparochie.
Jan wil er graag zijn voor de kerkgangers. “Voor mij ligt de nadruk vooral op mensen die het moeilijk hebben.” De diaken vindt vooral uitvaarten heel bijzonder. “Je komt dan het dichtst bij mensen. Het is ook eigenlijk de taak van een diaken om zich te bekommeren over de mensen op de rand van de maatschappij. Helaas zijn die er ook in onze gemeentes nog veel.” Hij is blij met de veranderingen in gelovige opvoedingen. “Ik denk dat het goed is dat het dwingende er af is. Vroeger zaten we met 500 mensen in de kerk, nu 50 tot 100, maar die zitten er wel omdat ze er zelf bewust voor hebben gekozen. Vroeger was dat nooit een discussie: je ging gewoon naar de kerk,” herinnert Jan zich.
Aan stoppen moet hij nog lang niet denken. “Ik ben inmiddels 72, dus had al met emeritaat kunnen zijn.” Emeritaat is met kerkelijk pensioen gaan. “Maar ik zie het zelf niet als werk, ik zie het als roeping,” glundert Jan trots.
