(Bron/foto’s: Zundert Breed)
Herdenking Vloeiweide 2024
Onder zeer grote belangstelling is gisteren de verschrikking herdacht op de Vloeiweide. Een jaarlijkse herdenking. Allereerst was er een dienst in de St. Bavokerk. Om 12 uur was er een stille tocht richting het oorlogsmonument. Rond de 350 mensen waren aangesloten om richting het monument te gaan om deze herdenking zelf mee te maken. Door scholieren van de St. Bavoschool werden gedichten voorgedragen. Ook waren er een 30 tal gedichten (tijdelijk) aan de bomen bevestigd. Staan in het fotoalbum wat bij dit bericht geplaatst gaat worden. Ook de fakkel werd overgedragen van groep 8 naar groep 7. Zij hebben nu de taak om het monument te onderhouden.
Toespraak burgemeester Joyce Vermue
Beste nabestaanden van de slachtoffers op de Vloeiweide, leerlingen van de Sint Bavoschool, Rijsbergenaren en alle andere aanwezigen,
Het is ongeveer 7:00 uur in de ochtend op 4 oktober 1944 als dhr. Beijhuijzen en dhr. Lambregts zich op de fiets tussen Rijsbergen en Etten begeven. Zij zijn wachtmeesters van de Groep Marechaussee Zundert en zijn op pad voor een dienstopdracht.
Als ze een zwarte rookwolk opmerken, besluiten ze richting de Vloeiweide te fietsen om te zien wat er aan de hand is.
Ze treffen een scène die ze nooit meer zullen vergeten. In de voorgevel van het huis zit een klein kelderraam met ijzeren spijlen. Een hand zit om de spijl geklemd. “Help, help” klinkt het zwak vanuit die kelder. Een blik door het raam maakt duidelijk dat er twee vrouwen, vier kinderen en twee mannen zitten, te midden van smeulend hout en riet. Ze roepen om water.
Met een boomstam slaan de wachtmeesters de spijlen los en na het blussen is de ingang vrijgemaakt. De mensen hebben zeker twee uur in de kelder doorgebracht.
Eén van hen is de dochter van de boswachter, Julia.
Beste aanwezigen,
Vandaag herdenken we de slachtoffers van het drama dat zich hier 80 jaar geleden afspeelde. De familie Neefs en de ondergedoken medewerkers van de Ordedienst betaalden de hoogste prijs voor hun verzet.
In het monument achter ons staan hun namen gegraveerd. Maar het zijn niet enkel namen; het zijn levens die abrupt werden beëindigd.
Tachtig jaar geleden werd Julia vroeg wakker. De dochter van boswachter Neefs keek uit het raam en dacht een kanon te zien staan in het maanlicht. Dat bleek helaas te kloppen. Ik vertelde u er vorig jaar over.
Om half 6 hadden de Duitsers de boswachterswoning omsingeld en zetten ze de aanval in. Moeder Maria vluchtte met haar zeven kinderen naar de kelder. Ondertussen ging het gevecht door, op de plek waar we nu staan.
Bij de tweede aanval werd er munitie in de kelder gegooid. Daardoor kwamen ook Maria, Rietje en Cor om het leven.
Julia overleefde de aanval. Op 8 november afgelopen jaar ging ik bij haar op bezoek, hier slechts een kwartier rijden vandaan. Samen met haar dochter Tanja praatten we over die ochtend en over het leven na de oorlog.
Het zijn van die momenten waarop je je als mens nietig voelt, waarop je beseft dat elk woord tekortschiet. Het hele gezin hield gehoorschade over aan de aanslag; een blijvende herinnering aan het geweld van die ochtend.
Julia vertelde dat ze haar liefde voor de natuur nooit is kwijtgeraakt, en de levenskracht die daaruit sprak raakte me.
Wat ook ter sprake kwam waren de onderscheidingen die de kinderen van de familie Neefs hadden gekregen. Het Mobilisatie-Oorlogskruis. Julia liet ze aan me zien.
Het is het bewijs dat men er van overtuigd was dat de kinderen Neefs een actieve rol hebben gehad bij het ondersteunen van hun ouders. Door het geven van onderdak en ondersteunen van de verzetsgroep.
Correke had er geen, en daarom liet boswachter Neefs zelf een medaille maken in het buitenland, als blijk van erkenning voor wat Correke heeft doorstaan.
Over de oorlog werd niet veel gepraat thuis, maar het symbool van deze zelf gemaakte medaille voor Correke die nog altijd bij Julia aan de muur hangt zegt alles. De Vloeiweide is er in alles: in de liefde voor het gezin, de familie, in de vreselijke gebeurtenis op die bewuste ochtend en ook het leven na dit drama, maar ook in de waardering voor de natuur en het besef van vrijheid.
De geschiedenis van het Vloeiweidedrama is eveneens verweven met het verhaal van ons land.
Slechts weinigen weten dat aarde van deze plek onderdeel is van het Nationaal Monument op de Dam in Amsterdam.
In de gedenkmuur, waar de koning en koningin jaarlijks bloemen leggen, zijn vanuit iedere Provincie urnen ingemetseld met aarde van verschillende plekken in ons land waar zich drama’s hebben voltrekken.
De Vloeiweide is onderdeel van de Noord-Brabantse urn bij het monument op de Dam: een stil eerbetoon aan de slachtoffers van dit drama. Vereeuwigt op de plek waar wij als land samenkomen om te herdenken.
80 jaar vrijheid klinkt lang, maar vrijheid is kwetsbaar. Ook vandaag zijn er mensen die moeten vluchten, gezinnen die verscheurd worden door oorlog en geweld. Het doet ons beseffen dat oorlog wellicht dichterbij is dan we lang gedacht hebben. En wat is dan essentieel? Wat is nu echt belangrijk voor ons?
Waarop moeten wij voorbereid zijn? Menslievendheid, oog voor elkaar, maar ook schoon water, elektriciteit. Kunnen wij zonder deze voorzieningen?
Laten we niet alleen herdenken, maar ook stilstaan bij de werkelijke waarde van vrijheid.
Het is aan ons om ervoor te zorgen dat toekomstige generaties de lessen van het verleden begrijpen. Niet alleen in woorden, maar ook in daden. Zo sprak Mart de Kruif, voormalig commandant der Landstrijdkrachten, afgelopen zaterdag immers bij het vrijheidsconcert: “Normen en waarden zijn niets waard als we er niks mee doen. Als we normen en waarden niet omzetten in ons gedrag. In ons handelen.”
Laten we bouwen aan een toekomst waarin vrijheid, respect en medemenselijkheid de norm zijn. Voor de komende 80 jaar, en ver daarna.
Dank u wel.
Klik op onderstaande links voor foto’s:
Fotoalbum: https://myalbum.com/album/wEnVUdc7DG27/
Zie ook: https://www.facebook.com/Vloeiweide/
