(Bron: internetbode – Foto: Addo Sprangers)
Door: Addo Sprangers
Rijsbergen, Zundert, Klein Zundert, Wernhout en Achtmaal. Ze kennen hem naar eigen zeggen overal en dat is niet verwonderlijk. De 86-jarige Charles Luijten is deze maand precies vijftig jaar actief als correspondent van de Zundertse Bode en haar voorlopers.
De geboren en getogen Rijsbergenaar werkte als medewerker van de afdeling Planning en Correspondentie bij de Saval, producent van brandblusapparaten, toen hij door Peter Kunst namens Uitgeverij & Drukkerij Vorsselmans werd benaderd om correspondent te worden. “Bij de Saval verzorgde ik de correspondentie met alle relaties. Op die manier kwam hij bij mij terecht. Ik werd de opvolger van Johan Wamsteker, die de functie van correspondent een half jaar had vervuld, en ging schrijven voor De Boer, gewestelijk weekblad voor het platteland in de Baronie Breda, een uitgave van Vorsselmans. Later werd die uitgave omgedoopt tot het Weekblad voor Rijsbergen en Zundert en weer later tot de Zundertse Bode. In het begin werkte ik lange tijd zonder opdracht. De uitgeverij wilde alleen maar hebben dat ik met Rijsbergs nieuws op de proppen kwam. De ene keer stond er veel in de krant, de andere keer wat minder.”
Polaroid
“Binnen ‘no time’ was ik bij iedereen bekend als correspondent,” vervolgt hij. “Ik werd gebeld en ook gooiden mensen zelfgemaakte stukjes bij mij door de brievenbus. Soms lag de gang vol met enveloppen. Die artikeltjes verbeterde en corrigeerde ik, of ik kortte ze in. Vervolgens bepaalde ik of er een afspraak moest worden gemaakt voor het maken van een foto. Daar ben ik als eerste mee begonnen. Met een polaroid. Die foto moest ik dan zelf ontwikkelen en naar de drukkerij brengen. Dat ontwikkelen was een eenvoudige handeling, maar het was wel tijdrovend. Ach, ik deed het graag. Maar anders hou je het ook geen vijftig jaar vol. Het leuke van het werk als correspondent is dat je onder de mensen komt. Iedereen in Zundert, Klein Zundert, Rijsbergen, Wernhout en Achtmaal kent mij. Als correspondent komt er van alles op je af. Brand en auto-ongelukken, maar ook festiviteiten en jubilea.”
Vloeiweide
Zelf vindt hij het verhaal over het drama van De Vloeiweide het meest indrukwekkend. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het huis van boswachter Neefs, waar een geheime radiopost van het verzet was ondergebracht, op landgoed de Vloeiweide aangevallen door Duitse soldaten. Dat gebeurde na verraad. Het gevolg was een ware slachting. Vier gezinsleden van de familie Neefs (moeder en drie kinderen) en vijf verzetsstrijders kwamen om het leven. Een dag later werden op de Schietheide in het Mastbos nog eens acht verzetsstrijders gefusilleerd. “Dat dit verhaal mij zo raakt, komt omdat ik er persoonlijke herinneringen aan heb. Als EHBO’er van het Rode Kruis ging mijn elf jaar oudere broer Anton er na de overval naartoe om te helpen. Zelf fietste ik toen, als ventje van negen jaar oud, ook die kant op. Ik zie de lijken op de boerenkarren nog voor me. Ik heb nagenoeg alle herdenkingen op De Vloeiweide meegemaakt en er voor de krant ook veel over geschreven.”
Koningin Juliana
“Vanuit het Vloeiweide-verhaal ben ik, eveneens als verslaggever, terechtgekomen op paleis Soestdijk. Daar werd een aantal gevallenen postuum onderscheiden, onder wie mijn verre achterneef Janus van den Heuvel. Toon Hartman, de toenmalige burgemeester van Rijsbergen, belde mij vooraf nog op: ‘Neem een vrije dag, je moet mee naar Soestdijk’. Daar ontmoette ik prins Bernhard en koningin Juliana. Met laatstgenoemde heb ik zeker drie kwartier gesproken. Zij zou een perfecte onderzoeker zijn geweest, want ze kleedde mij bij wijze van spreken helemaal uit. Ze wist precies hoe ze vragen moest stellen. Over mijn ervaring op De Vloeiweide bijvoorbeeld. Maar ze had ook belangstelling voor mijn gezin. ‘U kunt aardig vertellen’, zei ze op zeker moment. Om er lachend aan toe te voegen: ‘Mag ik nog een vuurtje van u?’ Heel bijzonder, dat maakt niet iedereen mee. Met haar dochter Beatrix heb ik later óók een ontmoeting gehad. Dat was begin jaren ’70 in Rijsbergen, bij de opening van het Willem-Alexanderhuis van kindertehuis De Krabbebossen. Voor haar was een speciale toilet ingericht die zij zogezegd mocht inzegenen, haha. Daar heb ik ook nog over geschreven, al heb ik Beatrix niet zo uitgebreid gesproken als haar moeder.”
Gehaktballen
Hij vertelt hoe hij vroeger ook heel lang raadsverslagen van de toenmalige gemeente Rijsbergen voor de krant verzorgde. “De agenda en bijbehorende documenten kreeg ik dan thuis gestuurd. Ik stond heel dicht bij de politiek en had ook ontzettend goede en leuke contacten met de burgemeesters van Rijsbergen. Toon Hartman en later ook Nico de Jaeger kwamen gewoon bij ons over de vloer en aten ook regelmatig mee. Als De Jaeger wist dat mijn vrouw Marianne gehaktballen ging maken, belde hij zelf op met de vraag of hij mocht aanschuiven. Ik heb veel plezier met hen gehad en ook altijd veel medewerking gekregen. Gelukkig hebben zich nooit controversiële zaken voorgedaan. Zou dit wel het geval zijn geweest, dan had iemand anders daar een artikel over moeten schrijven.”
Netwerk
“Wel heb ik altijd een breed netwerk gehad. Niet om op te scheppen, maar ik ben ook correspondent geweest voor de nieuwsdienst ANP en ik heb meegewerkt aan televisieprogramma’s van verschillende omroepen. AVRO’s Televizier van Jaap van Meekren bijvoorbeeld, en het programma Showroom van NCRV. Dan ging het om portretten van bijzondere mensen op het platteland. Ik deed dan de suggesties en het voorwerk. Mijn favoriete onderwerpen voor de krant zijn jubilerende echtparen en 100-jarigen. Ook vind ik het nog altijd heel leuk om activiteiten van kinderen op school te verslaan. Soms kom je als correspondent echter ook bij droevige verhalen uit. Ik heb ook mensen geïnterviewd die een ongeluk met meerdere doden hebben overleefd. Dat maakt toch ook wel indruk.”
Boerendag
Charles Luijten, die ook geruime tijd als kassier op het grenskantoor van Wernhout werkte en later als ambtenaar Sociale Zaken actief was voor respectievelijk de gemeenten Made, Loon op Zand en Nieuw-Ginneken, heeft Rijsbergen op cultureel vlak eveneens het nodige geboden. Zo verzorgde de fervente accordeonist samen met zijn broer Toon als het Duo De Behangers vrolijke toneelstukken als voorloper van de nu zo bekende Bonte Avond. Daarnaast geldt hij als de grondlegger van de onlangs ter ziele gegane Boerendag in Rijsbergen. Bij het vergroten van de bekendheid daarvan benutte hij eveneens zijn netwerk. “Ik heb kilo’s droge worst verstuurd naar redacties in het hele land. ‘Proef ervan’, schreef ik dan, ‘dit is er óók te krijgen. Maar kom vooral ook kijken’. Op die manier is de Boerendag toch ook regelmatig op televisie verschenen. Ik heb er 25 jaar de kar getrokken. Dag en nacht was ik ermee bezig. Dat leidde wel eens tot spanningen in mijn huwelijk en mijn gezin. Maar uiteindelijk hebben we er met De Karkooi toch een mooi museum aan over gehouden.”
Meegegroeid
En zo blijven de onderwerpen om over te schrijven zich als vanzelf aandienen. Wat Charles Luijten zelf betreft gaat hij als correspondent voorlopig nog ‘gewoon’ door. “Ik heb alle ontwikkelingen bij de krant meegemaakt en ben er in meegegroeid. Met de huidige tijd heb ik geen enkel probleem. Bovendien ben ik momenteel nog zeer vitaal. Van mij zijn ze nog niet af.”
