(Bron: Zundert Breed – Foto’s: Charles van Campenhout)
De tweede zondag in oktober staat in veel agenda’s de vloeiweide herdenking genoteerd. Een herdenkings monument die door groep 8 van de Sint Bavoschool geadopteerd is. Bij het monument herdenken wij de overval op de boswachterswoning en radiopost op de Vloeiweide Gemeente Zundert. Helaas is vrijheid niet een vanzelfsprekendheid en ook dat is vandaag de dag weer eens duidelijk geworden. Mede daarom is het belangrijk om deze dag en ook 4 en 5 mei te blijven herdenken.
Toespraak burgemeester Joyce Vermue
Beste nabestaanden van de slachtoffers op de Vloeiweide, leerlingen van de Bavoschool, Rijsbergenaren en alle andere aanwezigen,
De afgelopen weken bereidde ik me voor op de herdenking van vandaag. In de buurt speelden kinderen. Ze genoten van een nazomerse dag. Vrolijk, onbezorgd en vrij.
Ik dacht aan de 8 kinderen van boswachter Neefs. De vier jongens en vier meisjes waren destijds tussen de 4 en 21 jaar oud. Toos, Wies, Emiel, Riet, Sjaak, Johan, Julia en Cor (of te wel Correke).
Hoe zouden zij de avond van te voren naar bed zijn gegaan? Hadden ze zin in een nieuwe dag, zodat ze lekker in het bos konden spelen? Vol verwachting, omdat de bevrijding op handen was?
Of hing het onheil al in de lucht? Waren ze bang dat de Ordedienst ontdekt kon worden door de Duitsers? Of waren ze juist strijdbaar?
Voor de oudste zoon, Emiel, zal de spanning goed voelbaar zijn geweest. Al eerder in de oorlog werd hij opgeroepen om te gaan werken in Duitsland. Het verzet hielp hem onder te duiken. Daar waren boswachter Neefs en Maria Neefs zo dankbaar voor dat ze hebben aangeboden het verzet te helpen.
Dochter Julia was die ochtend vroeg wakker geworden. Ze keek even uit het raam en dacht een kanon te zien staan in het maanlicht.
Dat bleek helaas te kloppen.
We weten maar al te goed hoe het afliep. Om half 6 hadden de Duitsers de boswachterswoning omsingeld en zetten ze de aanval in.
De Duitsers vielen het boswachtershuis en de bijbehorende schuur aan. Maria en zeven kinderen vluchtten naar de kelder, waar ze zich schuil hielden.
Ondertussen ging het gevecht, op de plek waar we nu staan, door. Vijf leden van de Ordedienst kwamen om. En ook Emiel, de oudste zoon.
Bij de tweede aanval werd er munitie in de kelder gegooid. Daardoor kwamen ook Maria, Rietje en Cor om het leven.
Een dag later werden nog eens 8 leden van de Ordedienst door de Duitsers gefusilleerd op de schietheide in het Mastbos in Breda.
Op beide plekken staat een monument om hen te herinneren. Al hun namen staan zowel in het monument hier, als in het Mastbos gegraveerd, omdat wij niet mogen vergeten dat zij zich sterk maakten voor onze vrijheid.
De gebeurtenissen herinneren ons aan de kwetsbaarheid en de moed van boswachter Neefs, Maria Koijen en hun kinderen.
Én van de leden van de Ordedienst, die met gevaar voor eigen leven zich verzetten tegen de Duitsers. In naam van onze vrijheid.
De gebeurtenissen herinneren er ons ook aan dat wij – de volwassenen van nu – de verantwoordelijkheid hebben om te leren van het verleden.
We moeten op tijd met elkaar om de tafel, op zoek naar oplossingen als conflicten oplopen. Open staan voor elkaars mening, luisteren en de verbinding opzoeken. En vooral ook niet afwachten, maar actie ondernemen als het er op aankomt. Voordat het escaleert.
Jongeren van nu zijn wellicht ook bang of voelen de angst en spanning. Of het nu komt door de oorlog in Oekraïne of conflicten elders.
Bijvoorbeeld de schrijnende situatie van de vluchtelingen, die op zoek zijn naar een veilig leven. Ze horen over de wooncrisis en de klimaat crisis.
Wij volwassenen zijn nu aan zet.
Laten we een goede voorouder zijn voor onze kinderen en nieuwe generaties, door niet alleen naar de korte termijn te kijken maar juist te handelen voor de lange termijn.
Zodat onze kinderen niet alleen vrolijk, onbezorgd en vrij verder kunnen spelen, maar zodat de generaties na ons het vertrouwen hebben dat hun kinderen dat ook kunnen blijven doen!
